PRIVACY?!
Ons hele leven leren we, maar wat wordt ons eigenlijk geleerd in het onderwijs? Wat is nuttig en bruikbaar om aangeleerd te krijgen?
Regelmatig komt het terug in de media, "... moet een rol krijgen in het onderwijs". Of het nou gaat om (a)sociaal gedrag, gezonde voeding of meer bewegen. Soms is het vingertje wijzen, "laat hun het maar oplossen" en soms is het waar, maar ongewenst, of onmogelijk. Door een gebrek aan geld (~prioriteit), blijft het uiteindelijk liggen en wordt het probleem overspoeld door een nieuw probleem. Een nieuw probleem waar weer een mediacircus van gemaakt wordt, dat ons afleid om tot oplossingen te komen in de praktijk.
Als ik zelf nadenk over wat ik had willen leren als kind, kom ik toch vaak bij hele andere onderwerpen. Het voornaamste daarvan... is zelf denken. Leer kinderen voor zichzelf te denken. Laat ze niet herkauwen op saaie oude stof, of leer ze anderen na te praten, maar inspireer ze. Geef ze meer vrijheid. Vertel ze niet wat goed of slecht is, maar leer ze dat zelf te bepalen. Leer ze wat ze zijn, wat gedachten zijn, leer ze dat zij (en wij) vooral ook veel niet weten. Als kind zag ik mijn ouders, mijn leraren, als mensen die het wel wisten. De overtuiging waarmee, is dezelfde blinde overtuiging waarmee rassenhaat ontstaat (het is zó en niet anders!). De leraar verdient niet gratis respect, het respect moet verdient worden. Ook als onderwijzer moet je niet onderwijzen, je mag onderwijzen! Kies dat waar je zelf achter staat en breek jezelf los van regels.
Natuurlijk zijn pubers rebels en kun je niet alles toelaten. Maar neem hun perspectief eens aan. Ze worden gedwongen allerlei informatie te leren waar zij zelf weinig nut in vinden. Zelf kreeg ik als kind van leraren regelmatig het commentaar dat ik niet geïnteresseerd was, ja duhh... Wat denk je zelf!?!?? Gevangen in regels en verblind door gewoonten zien leraren blijkbaar niet in dat dit een logisch gevolg is.
Geef kinderen geen kant-en-klare magnetronvoeding, maar laat ze zelf koken, laat ze experimenteren! Leer ze niet om te leren, leer ze om (creatief en voor zichzelf) te denken. Laat ze snuffelen aan vanalles en laat ze eens hun fantasie gebruiken. Maak ze bewust dat alles elkaar beïnvloed. Inspireer ze om er achter te komen wat hen persoonlijk enthousiasmeert!
En natuurlijk, idealisme is geen realisme. Maar idealisme is wel een richting die we kunnen kiezen. Ik zie leraren in de toekomst meer als coaches. Hopelijk ontstaat er mede door automatisering, en de afwezigheid van "economische targets", meer ruimte voor educatie, het meer persoonlijk begeleiden van de toekomst van de mens, door individuele jonge mensjes. Laten we het groeien van de mensheid boven het groeien van de economie plaatsen!
Heeft u een interessante toevoeging, opmerking, grammaticafout (sorry!) of bent u het absoluut niet eens met wat hier staat? Laat een berichtje achter en wellicht verwerk ik het als aanvulling onder het artikel. Ontvangt u graag een reactie, vul dan ook uw e-mailadres in (maar niet noodzakelijk).