4 en 5 mei: Vrijheid vieren we in vrede

Op 4 mei herdenken we 2 minuten alle oorlogsslachtoffers en zijn we dankbaar voor de mate van vrijheid waarin wij leven. Terwijl we de geschiedenis herdenken, blijft de geschiedenis zich ook steeds herhalen. Herdenken we op 4 mei alleen, of leren we er ook echt van, groeien we verder? Het is maar al te makkeijk om onze verantwoordelijkheid te ontlopen. Hopelijk nemen we ook even de tijd om ons bewust te worden dat er wereldwijd nog steeds nieuwe (en onnodige) slachtoffers gemaakt worden in oorlogen en conflicten (Guantanamo Bay, ISIS, Syrië, Bootvluchtelingen, etc, etc...). Andere vlaggen, andere namen, maar dezelfde gruwelijkheden en pijn. Dat is voor mij makkelijk schrijven van achter mijn computertje, maar hoe bewegen wij (ook ik) ons in de goede richting?
Het eerste wat we ons kunnen afvragen is; Is het werkelijk vrijheid dat we willen? Of volgen we blind de massa, één van de ingredienten die Hitler groot hebben gemaakt.

De vlieger vliegt vrij... aan een touwtje

Op 5 mei vieren we onze vrijheid, of beter gezegd onze bevrijding. Achter dranghekken staan we vrijwillig gedwongen in de rij voor het toilet. Twee euro kost het je, als je netjes je behoefte wilt doen op de plek die daarvoor bestemd is. Wie echte vrijheid viert, de echte vrije mensen, die doen het natuurlijk gratis, stiekem in het wild, ergens achter in de struikjes of in iemands achtertuin. Foei! Maar is juist dat niet vrijheid? Doen wat je wilt, zeggen wat je wilt, gratis en vrij. Is dat niet de vrijheid die we vieren? Blijkbaar niet, want als je niet uitkijkt krijg je een boete of je beland een nachtje in de cel. We vieren dus een beperkte vrijheid.

Is dat dan wat we willen?

Absolute, echte vrijheid, is dat wat we willen? Wat mij betreft en voor velen van jullie (mag ik hopen) niet. Wat we werkelijk willen is geen vrijheid, maar vrede. We willen kunnen zeggen en doen wat we willen, maar daarbij wel rekening houdend met anderen en openstaan voor wellicht tegenstrijdige ideeën van onze medemensen.

Niets is wat het lijkt

Enkele jaren geleden, ik herinner me het nog goed. Met vrienden de hele dag de stad in geweest en aan het einde van de avond zagen we een jongen lopen met een bloedend hoofd, resulterend uit een ruzie, uitgerekend op 5 mei. Destijds vond ik dat onbegrijpbaar. Hoe kun je nou op een vrijheidsfestival gaan vechten... Een aantal jaren later denk ik daar tegenovergesteld over. Het klinkt idioot, maar vraag jezelf eens af; Is elkaar de kop inslaan niet juist de ultieme vorm van vrijheid? Iedere puper is vrij om te gaan komazuipen, aangemoedigd door hun "vrienden", maar wat is het effect daarvan voor onze samenleving... waarin we... samen...leven?

Sommige dingen moeten we wellicht op de harde manier ervaren, door fouten te maken, maar laten we wel de mogelijkheid bieden aan nieuwe generaties om niet steeds in herhaling te vallen en dezelfde fouten te maken die ook wij hebben gemaakt.

Waar kan jij als mens meer mee, details over aantallen, jaartallen, "feiten" uit de geschiedenis? Of zouden we meer kunnen leren van de achterliggende structuren, de motivatie, wat een man als Hitler tot zijn daden dreef, hoe een "gewoon volk" meehielp aan mensenvernietiging. En als zij zeggen "Wir haben es nicht gewust", dan denken wij, Yeah right... Maar vraag jezelf af, hoe goed ken jij jezelf, hoe goed weet jij werkelijk hoe de wereld in elkaar steekt. Welk effect hebben jouw acties? Weet jij werkelijk waar je mee bezig bent, wat je hier doet, waarom je doet wat je doet, waar je gedachten vandaan komen, hoe je meningen vormt, wie je kunt vertrouwen, wat bewustzijn is, of hou je jezelf voor de gek doordat je het denkt te weten? Niets is zeker en zelfs dat niet! Neem even een minuutje om dat door te laten dringen.

Wat we missen is zelfkennis en een stukje ethiek

Niemand weet waarom we hier zijn, niemand weet wat de zin van het leven is, eigenlijk weet niemand iets. We doen dat wat wij denken dat "goed" is voor jezelf (vanuit ego) of voor de maatschappij (ons als geheel). Bekijk mensen eens als kinderen. Net als kinderen zijn we soms gefrustreerd en kunnen we ons niet beheersen of is onszelf niet duidelijk waar we behoefte aan hebben (meestal zelfliefde).

Kijk ook voorbij je zintuigen, voorbij de kennisbodem zonder bodem en leer wijs te zijn. Neem een open houding aan, waarin alles anders kan zijn dan hoe je denkt dat het is. Wat we missen is ethiek, wat is ethiek en hoe passen we dat rechtvaardig toe. Dat is eenvoudig, maar niet simpel. Verbreed je perspectief en beeld je regelmatig in een ander, zonder kritiek te leveren. Hoe zou jij je voelen als je arm en ondervoed opgroeid en hoort van mensen die leven in overvloed, die toch nog regelmatig klagen, net als waar ik mezelf soms op betrap.Wat zou jij doen als je een tonnen per maand kan verdienen plus een mooie bonus. Zou je dat werkelijk afwijzen, of denk je dat je dat zou afwijzen? En waar komen je gedachten en meningen eigenlijk vandaan?

Reageren?

Heeft u een interessante toevoeging, opmerking, grammaticafout (sorry!) of bent u het absoluut niet eens met wat hier staat? Laat een berichtje achter en wellicht verwerk ik het als aanvulling onder het artikel. Ontvangt u graag een reactie, vul dan ook uw e-mailadres in (maar niet noodzakelijk).