PRIVACY?!
Je hebt vast ooit geleerd hoe een vleermuis zijn omgeving "bekijkt", namelijk door met geluid een soort sonar-scan te maken (echolocatie). Met zijn scherpe gehoor kan de vleermuis de weerkaatsingen van het geluid opvangen en zo "een model maken" van zijn omgeving, van de werkelijkheid. Het (hoge) geluid dat vleermuizen daarvoor gebruiken, valt meestal buiten ons menselijke bereik, wij horen ze niet. Sommige mensen gebruiken wel echolocatie. Bijvoorbeeld een blinde/slecht ziende jongen, die zichzelf heeft aangeleerd zijn omgeving te "scannen" met een klik-geluid.
In eerste instantie zal je misschien denken, wat zal die vleermuis een eenvoudig beeld/model van de werkelijkheid hebben, ten opzichte van ons. Maar als je zelf even de tijd neemt om na te denken en jezelf te onderzoeken, dan kom je waarschijnlijk tot de conclusie dat wij mensen ongeveer op dezelfde manier naar "onze wereld" kijken.
In plaats van de weerkaatsingen van geluid, vangen wij primair de reflecties van het licht op met onze ogen. Die reflecties creëren de basis van ons omgevingsmodel. Wat je ziet, (of ervaart als je omgeving), hangt dus primair af van je eigen meetinstrumenten. Je ogen meten de lichtreflecties, je oren geluidstrillingen en je neus, tong en zenuwen (gevoel) dragen allemaal bij aan het verfijnen van je realiteitsplaatje, je model van je omgeving. En daar overheen komt nog een soort automatische spellingschecker, die fouten corrigeert op basis van eerder opgedane kennis en ervaring én lege stukjes invult. Zag je nou net een gezicht in de rotsformatie? Of was het je interne spellingschecker, die een gezicht denkt te zien en dat ervan probeert (forceert) te maken. Spellingscheckers zijn zeer handig, maar iedereen kent vast ook de ervaring van het automatisch corrigeren van een onbekend woord of een minder gebruikte woordencombinatie. De spellingchecker beperkt je vrijheid en begrensd je creatieve bewoordingen.
Wat je ziet, (of ervaart als je omgeving), hangt primair af van je eigen meetinstrumenten én de verwerking daarvan.
De vleermuis creëert een model van zijn omgeving, zodat hij daarin kan overleven. Het model dat hij creëert is (voorlopig) "voldoende". Wij mensen doen precies hetzelfde, op een voor ons belangrijke manier. Ons model is wat verfijnder, maar het idee van "modelcreatie" blijft van toepassing. Een mens kan de werkelijkheid niet waarnemen met zijn zintuigen, maar er alleen glimpsen van opvangen en daar m.b.v. het brein een (voor ons) kloppend model van maken. Voor mij persoonlijk is het een soort "reminder" aan het feit dat we in verhouding niets weten van de realiteit, of van ons bestaan. Ook al heb je veel geleerd, het leven blijft een onbegrijpbaar mysterie.
In spirituele kringen wordt wel gezegd dat we leven in een "illusie". Volgens mij is een preciezere bewoording dat wij leven in het door ons opgebouwde model van de wereld (onze omgeving). Het model komt nooit overeen met de oneindig complexe werkelijkheid, waarvan we maar een klein deel waarnemen. Daarnaast kunnen de modellen van verschillende mensen erg variëren. Ons model creëert ons eigen gelijk, want ons model wil kloppend zijn, anders begrijpen we de wereld niet meer. Dus voor wie in Jezus gelooft, zal zijn model van de werkelijkheid daar naar toe aan passen. Hetzelfde geldt voor Aliens, Goden en zelfs conspiracies. Wie kan werkelijk "bewijzen" wat waar is?
Daarom is "ongelijk hebben" zo vervelend... je moet je eigen overtuigingen (je model) wijzigen. We willen graag dat ons model wel klopt. Mijn model klopt! Anders heb ik een hoop tijd en energie verspild. Maar er zijn net zoveel modellen als dat er mensen zijn. Door zoveel mogelijk perspectieven (van mensen, zintuigen en technische metingen) mee te nemen, zul je dichter bij de realiteit of waarheid komen, maar hem bereiken zal je waarschijnlijk nooit!
Maar al te makkelijk maak je (onbewust) je eigen model van de realiteit kloppend.
Heeft u een interessante toevoeging, opmerking, grammaticafout (sorry!) of bent u het absoluut niet eens met wat hier staat? Laat een berichtje achter en wellicht verwerk ik het als aanvulling onder het artikel. Ontvangt u graag een reactie, vul dan ook uw e-mailadres in (maar niet noodzakelijk).