Waarom het gras altijd groener kan

Daar ben je dan, je bent niet perfect, maar je hebt alles best goed voor elkaar én toch mis je iets. Ik ga je vertellen wat je mist, want je weet waar ik het over heb, dat ene waar je zo sterk naar verlangt. Het is nét datgene dat ontbreekt, dat laatste puzzelstukje dat perfectie zal brengen, oftewel het is dat prachtige groene gras van de buren.

Want het lijkt altijd beter te kunnen, het gras is ergens anders altijd groener. Natuurlijk zijn er totaal uitgedroogde dode grasveldjes, maar die laten we (onbewust) selectief buiten beschouwing. Je focust je vooral op dat ene grasveldje. Er is altijd wel één grasveldje groener, de vraag is echter of dat ook werkelijk zo is, of dat je het in je hoofd zo hebt vereenvoudigt dat het perfect lijkt.

We zoeken naar dat groene veldje omdat we uit zijn op groei, het is onze natuurlijke drift die er voor zorgt dat we verder kijken, verder reizen, meer en grotere uitdagingen aangaan.

Wat we echter heel makkelijk lijken te missen is dat je deze groei ook (oneindig?) naar binnen kunt richten. Het is onze focus die we africhten op een doel en daardoor heel gemakkelijk al het andere missen. En zodra we het groenere grasveldje bereikt hebben worden we langzaam maar zeker weer opnieuw geconfronteerd. Van dichtbij is het toch een mosveldje, of kunstgras, in ieder geval is het toch weer niet de eindbestemming. En dan daalt het besef in; het is de balans tussen (de volgende) eindbestemming en het genieten van de reis, die ons voldoening brengt.

Reageren?

Heeft u een interessante toevoeging, opmerking, grammaticafout (sorry!) of bent u het absoluut niet eens met wat hier staat? Laat een berichtje achter en wellicht verwerk ik het als aanvulling onder het artikel. Ontvangt u graag een reactie, vul dan ook uw e-mailadres in (maar niet noodzakelijk).