Mag ik u zeggen?

Uit beleefdheid is mij vroeger geleerd om u te zeggen tegen mensen die je niet kent en ouder zijn dan jezelf. In de praktijk echter, ben ik nog niemand tegengekomen die het echt op prijs stelde dat ik ze aansprak met "u".
Het tegendeel is in de meeste gevallen waar, "u" zeggen roept bij veel mensen een negatieve emotie op. "Zo oud ben ik toch ook weer niet?"

In plaats van iemand te vragen of je "je" mag zeggen, kun je beter vragen of je wel "u" mag zeggen.

We worden allemaal elk jaar een jaartje ouder en dan hopelijk ook wijzer, dus moeten we "u" maar gewoon verwijderen uit ons woordenboek?

Update

N.a.v. een aantal reacties: Veel mensen geven aan "u" te gebruiken als een vorm van respect. Toch begrijp ik dat niet helemaal en weet ook niet waar dat "extra respect" op gebaseerd is, anders dan simpelweg traditie (leeftijd?). Ik zou het eerder omdraaien, dat we beginnen vanuit gelijkheid. Als iemand zich "niet voor vol gezien voelt" als ik "je" zeg i.p.v. "u", dan zegt dat ook veel over de desbetreffende persoon (~een knorrig, gefrustreerd, gespannen, oud persoon). Eigenlijk zou je kinderen dan ook met "u" moeten aanspreken, als het een teken van respectvolheid voor de ander zou zijn. En een ouder persoon verdient in mijn ogen niet "zomaar" meer of minder respect dan een jong mens of mijzelf (of meer dan jou, mijn favoriete lezer).

Reageren?

Heeft u een interessante toevoeging, opmerking, grammaticafout (sorry!) of bent u het absoluut niet eens met wat hier staat? Laat een berichtje achter en wellicht verwerk ik het als aanvulling onder het artikel. Ontvangt u graag een reactie, vul dan ook uw e-mailadres in (maar niet noodzakelijk).