PRIVACY?!
Choas, destructie, paniek! Is het echt zo erg, is de mens door en door slecht? Of is het misschien allemaal terug te brengen tot een heel simpel concept?
Wat als je de wereld bekijkt als je eigen lichaam. Ergens op je arm vond een botsing plaats, er ontstond schade, chaos, lijden, een wond! We hebben allemaal wel eens een snee, een schram, of een opengescheurde huid. Dat gebeurt en is meestal niet zo erg. Je gaat met je aandacht naar de wond, je inspecteert de wond, maakt het schoon en geeft het tijd om te helen. Is het wat ernstiger, dan haal je er hulp bij, iemand die weet hoe je een wond ontsmet of een specialist in de vorm van een arts. Het komt bijna altijd goed!
Maar nu is er een wond op de wereld en wat doen we daar mee? De wond zit aan de andere kant van de wereld, in verweggiestan. Landen waar we weinig van weten en waar we weinig mee in aanraking komen. Er is tenslotte genoeg in ons eigen leven om ons druk over te maken. Maar in die landen wonen ook nog mensen, jazeker! Een soort van mensen, net als jij en ik, maar dan kennen we ze niet en daarom lijken ze op het eerste gezicht heel anders. Maar wat doen we met die wond? Het krijgt niet onze aandacht, we kijken weg. Het interesseert ons niet zo en als het begint te jeuken, dan gaan we krabben, met een reeks bombardementen vanaf een veilig afstandje, waarna we weer terug gaan naar de orde van onze dag.
We krabben de wond open en kijken dan weer weg. Langzaam maar zeker raakt de wond ontstoken, en breidt zich uit. De infectie verspreid zich via de wegen, want door de chaos en ellende probeert iedereen van de wond weg te komen. Maar zolang we maar blijven krabben en wegkijken, zal het alleen maar erger worden. Wanneer je dit doet met je eigen lichaam, maak je jezelf kapot. De wond in je arm wordt groter en beperkt de functionaliteit, waarna je je arm niet meer kunt gebruiken. Voor je het weet verspreid het zich door je lichaam en kun je jezelf niet meer redden.
Zie de "echte landen van onrust" als wonden van de wereld, als we die niet helen (maar hard gaan krabben), dan verspreiden ze zich over de hele wereld en maken we onszelf indirect kapot. Wat we zouden moeten doen is onze aandacht vooral op de probleemlanden te richten en even wat minder aan onszelf denken. Laten we ze daadwerkelijk te helpen, met vrede, rust, voedsel en stabiliteit. Laten wij hun terugbetalen met alle rijkdom die we van andere landen afgepakt hebben. De olie, diamanten en weet ik wat voor een grondstoffen die wij, de "rijke westerse landen", niet alleen gestolen hebben, maar vooral daarna die landen hulpeloos achter hebben gelaten zonder enige dank. De westerse wereld is niet "het goede", maar wij zijn ook niet "het slechte", wij zijn net als de rest van de wereld beide! De wereld is grijs. Persoonlijk geloof ik in het goede in de mens, in ieder mens. Ik zie terrorisme als een hulpeloze schreeuw om aandacht, als een kind dat gilt, "Help me dan, iemand!" Iedereen is bezig met zichzelf en met geld en we vergeten onze menselijkheid. "Help me, ik verdrink! Luister en geef me een hand!".
Maar die terroristen zijn toch ziek, stuk voor stuk, net zo als de nazi's tijdens WOII. Van het ene moment in het andere, veranderde het normale Duitse volk, in een stelletje zieke gevoelloze onmenselijke nazi's. Werkelijk? Nee, natuurlijk niet, juist dat zijn de lessen die we moeten leren, niet de jaartallen, de namen, maar inzicht krijgen in hoe het kon gebeuren en bij onszelf ten rade gaan. Hoe normale burgers, goede mensen (zo grijs als jij en ik), uit angst blindeloos volgen en daden uitvoeren die wij als onmenselijk zien. Het zijn geen monsters, maar uitzichtloze hulpeloze dieren die in het nauw gedreven zijn en die ieder sprankeltje van hoop op verbetering aanpakken, zelfs hun eigen dood als laatste schreeuw. En omdat ze weten dat niemand om ze geeft, nemen ze een aantal van onze geliefden mee, om zo eindelijk gehoord te worden.
Heeft u een interessante toevoeging, opmerking, grammaticafout (sorry!) of bent u het absoluut niet eens met wat hier staat? Laat een berichtje achter en wellicht verwerk ik het als aanvulling onder het artikel. Ontvangt u graag een reactie, vul dan ook uw e-mailadres in (maar niet noodzakelijk).