PRIVACY?!
Mensen zeggen vaak hoe graag ze "in de prachtige natuur heerlijk tot rust komen". Als tegendraadse denker verpest ik dan hun fantasie, door hen te herinneren dat ze van die natuur kunnen genieten doordat wij mensen door de tijd heen bijna elk gevaar hebben uitgeroeit. Stel je zelf eens voor hoe heerlijk je kunt mediteren in een prehistorisch bos vol hongerige dieren die graag willen overleven. De natuur is afschuwelijk én mooi, tenminste zo kleuren we het in met ons dualistische denken.
Op eenzelfde manier kleuren we mensen in. Iemand die ons helpt is lief. Iemand die jou niet helpt, omdat hij druk is met zijn eigen prioriteiten, is onaardig. Soms kom je iemand tegen waarmee je direct een klik hebt en af en toe kom je ook iemand tegen met wie je het totaal niet kunt vinden. Hoe "zen" je ook bent, het is heel lastig om niet te oordelen. "Wat een mooie vrouw!" of "Wat een lompe dikzak!". Naarmate de mens wijzer wordt, neemt het oordelen wat af, of je spreekt het uit fatsoen niet uit. Toch lijkt het oordelen sterk aanwezig te zijn bij de mens, zowel bewust als onbewust.
Wij mensen beschouwen ons zelf vaak als "buiten de natuur". Ik beschouw de mens als een (complex) dier en daarom ook als "onderdeel van de natuur". Over de natuur oordelen we minder snel, we staan er wat neutraler tegenover. Over de natuur in de vorm van dieren en nog meer in de vorm van planten oordelen we vaak heel anders. "Gevaarlijke dieren" zijn geen kutbeesten, maar ze zijn gewoon zo. Een valse hond is niet zomaar vals, maar is meestal mishandeld. En toen kwam het idee in mij op om de natuur (in de vorm van planten) eens geforceerd te gaan veroordelen. Lopend langs een berm van struiken. Kun je zeggen dat die struik mooi is en die andere lelijk? In een (wilde) berm is het vaak zelfs al lastig te onderscheiden waar de ene struik ophoudt en de ander begint. Een plant tot "lelijk", "stom" of "saai" te beoordelen zou krankzinnig zijn. Hetzelfde geldt natuurlijk voor mensen ook, al lijkt ons brein dat minder krankzinnig te vinden.
Ieder mens begint als de samensmelting van zaadje en eitje. Van daar uit groei je (net als een plantenzaadje) uit tot iets onvoorstelbaars. Het is de eerste keer moeilijk voor te stellen dat uit een appelzaadje door tijd, licht en voeding een appelboom kan groeien. En soms groeit de boom in een donker bos schreef, op zoek naar licht. Soms breken er tijdens een storm takken af of verliest de boom al zijn bladeren. De boom veroordelen we niet, misschien zouden we op eenzelfde manier net iets abstracter (minder persoonlijk) moeten kijken naar de ander. Weer een tegendraads idee, want we leren juist dat "persoonlijk" goed is.
Meer volgt...
Heeft u een interessante toevoeging, opmerking, grammaticafout (sorry!) of bent u het absoluut niet eens met wat hier staat? Laat een berichtje achter en wellicht verwerk ik het als aanvulling onder het artikel. Ontvangt u graag een reactie, vul dan ook uw e-mailadres in (maar niet noodzakelijk).