Ons perspectief is altijd een abstractie

Waarom denken we in hokjes en blokjes? Omdat wij alleen kunnen denken in vereenvoudigingen van de realiteit.

Het lichtje gaat branden

Wij mensen zien alleen licht. Dat zorgt al voor een eerste vereenvoudiging. We zien geen magnetisme, geen straling, of geluid. We zien niet de deeltjes waaruit we bestaan. Wij kijken als het ware een kleurenwereld met een zwart-wit camera. Nadat we een beeld zien, wordt het in ons hoofd verder vereenvoudigt tot stereotypen, zodat we makkelijk kunnen vergelijken en enigszins betekenis kunnen geven aan de dingen om ons heen. "Is dit gevaarlijk? Is dat eetbaar", even terugzoeken in onze persoonlijk vereenvoudigt vergelijkingsmateriaal.

De echte wereld

Bestaat er een echte wereld, een absolute realiteit? Hoe gek het ook lijkt, dat is nog maar de vraag. Hierover zijn vele interessant theorieën, waar ik zeker nog een keer op terug kom.

Een boom

Wat is een boom? Dat weten we allemaal, maar tegelijkertijd is de variatie in bomen enorm. Laten we het hebben over een eikenboom, je kunt je vast een beeld vormen van een eikenblad. Geen blad is hetzelfde. Elk eikenblad dat ooit heeft bestaan is uniek. We kunnen ongeveer beschrijven hoe ons eikenblad eruit ziet, we kunnen vele details opschrijven, metingen doen, foto's maken, inclusief röntgenfoto's, maar we kunnen nooit een volledig beeld krijgen één eikenblad. Vertaal dit idee naar nog veel complexere zaken, zoals mensen, en je begrijpt dat je eigenlijk geen oordeel over iemand of iets kunt hebben. Je kunt wel een mening hebben, maar je zult begrijpen dat ook een mening altijd gebaseerd is op (vaak zeer) beperkte informatie.

Lees ook: Wie weet werkelijk wat een boom is?

Reageren?

Heeft u een interessante toevoeging, opmerking, grammaticafout (sorry!) of bent u het absoluut niet eens met wat hier staat? Laat een berichtje achter en wellicht verwerk ik het als aanvulling onder het artikel. Ontvangt u graag een reactie, vul dan ook uw e-mailadres in (maar niet noodzakelijk).