Sexy struikjes en vette bomen

Een tijdje terug liep ik over een fietspad langs een berm met struiken. Iedere keer als er een fietser langskwam keek ik even en als een brave burger zeg ik dan even "hallo" als mensen terugkijken. Soms krijg je een vriendelijk groet terug, soms is iemand ver afgedwaald in gedachten, maar hoe dan ook, meestal had ik zelf wel een oordeel over deze onbekende mensen. Wat een leuke jonge dame, een vriendelijk oud mannetje, of af en toe een ruziënd koppeltje van 50-ers. Ik hoefde ze maar te zien en ik vond er wat van. Hoe anders was het toen ik keek naar de berm.

Wat als ik deze struiken in de berm eens ga veroordelen, ga benoemen, in hokjes ga indelen? Dat is best lastig kan ik je vertellen. Soms is het zelfs lastig ze uit elkaar halen, want ze zijn soms als een verliefd koppel helemaal met elkaar verweven.
"Wat een dikke boom", "Jij bent vies grijs- bruin-groenig." Probeer het zelf eens, als je voorbij wat struiken loopt en je zult merken hoe moeilijk het is. Bij bloemen hebben we al eerder een oordeel (mooi!) en richting dieren en mensen wordt dat steeds hardnekkiger.
Bij mensen echter, is het een volautomatisch proces, dat we vaak niet eens doorhebben. Het is zelfs moeilijk om toe te geven dat we dit zelf ook doen.

Reageren?

Heeft u een interessante toevoeging, opmerking, grammaticafout (sorry!) of bent u het absoluut niet eens met wat hier staat? Laat een berichtje achter en wellicht verwerk ik het als aanvulling onder het artikel. Ontvangt u graag een reactie, vul dan ook uw e-mailadres in (maar niet noodzakelijk).