Samen huilen met mijn neefje (~3)

"Boewhaaa, ik krijg mijn zin niet!" Wanneer mijn neefje zo huilt, ga ik met hem mee huilen. Als een soort boze wolf huil ik hem uit zijn toneelstuk, of misschien huil ik hem wakker uit een soort van dagdroom. Een wijze les die ik ooit leerde uit de reclame. Hierin reageert de moeder in de supermarkt op een huilend kind, door aanstellend op de grond te gaan liggen huilen. En het werkt! Hij kijkt me verbaast aan en begint te lachen. De huilbui is spontaan genezen.

Misschien moeten we dit ook gaan toepassen op de volwassen kinderen in de maatschappij. Veel mensen creëren namelijk (onbewust) hun eigen drama. Als je zorginstelling failliet gaat omdat de directie om steeds meer geld blijft huilen en financial professionals om steeds zoetere toetjes vragen en krijgen! Wanneer is genoeg genoeg? Mensen die te veel eten en drinken noemen we verslaaf- den, mensen die steeds meer geld "nodig hebben" noemen we succesvol. Oh, wacht, ben ik nu zelf aan het huilen? Of maak ik daadwerkelijk een punt?

De betreffende commercial:

Reageren?

Heeft u een interessante toevoeging, opmerking, grammaticafout (sorry!) of bent u het absoluut niet eens met wat hier staat? Laat een berichtje achter en wellicht verwerk ik het als aanvulling onder het artikel. Ontvangt u graag een reactie, vul dan ook uw e-mailadres in (maar niet noodzakelijk).