Salsa: mens versus robot

Als creatief en filosofisch denker zie ik de wereld in systemen, als machines, als voorspelbaarheid. Om mijn eigen perspectief te verbreden leek het me interessant eens iets volledig anders te doen. Passievol, intuïtief, op gevoel, wat dacht je van Salsa? Ervaren dansers bewegen prachtig, vloeiend, zonder gedachten, op gevoel. Dans lijkt iets te zijn dat niet te automatiseren valt. Maar hoe leert de danser? Dansen is prachtig en complex, maar het is het niets anders dan het structureel programmeren van je bio-machine, tot een ondoor- zichtige complexiteit, net als elke andere activiteit.

Oefening en herhaling tot het niveau dat het vanzelf lijkt te gaan en we de systematiek zelf vergeten. En dat geldt ook voor creativiteit en kunstzinnigheid. Wanneer je in een onderwerp duikt verdwijnt de magie door onwetendheid, maar het plezier en het gemak (automatisme) neemt toe. Ook op het gebied van dans, zal de robot de mens gaan inhalen, want uiteindelijk komt het neer op structuur en precisie in een vooraf bekende statische omgeving. Maar tot die tijd dansen we vrolijk verder, want het gaat niet alleen om het resultaat, maar vooral om de ervaring.

Reageren?

Heeft u een interessante toevoeging, opmerking, grammaticafout (sorry!) of bent u het absoluut niet eens met wat hier staat? Laat een berichtje achter en wellicht verwerk ik het als aanvulling onder het artikel. Ontvangt u graag een reactie, vul dan ook uw e-mailadres in (maar niet noodzakelijk).