De wijze lessen van een baby

Je kunt van iedereen leren, of ze nou intelligent, leuk, gezellig, jong, oud of heel irritant zijn. We hebben allemaal wel eens de neiging om ons beter te voelen dan een ander, maar dat zijn we nooit, we zijn anders, uniek, niet vergelijkbaar. Je kunt van iedereen leren, door iedereen groeien, met als voorbeeld, mijn neefje, van 6 maanden.

De statusloze baby

Mijn neefje heeft een naam en een geboortepapiertje waarop beschreven staat dat hij "bestaat". Hij heeft zijn burgerservicenummer gekregen, maar is verder nog vrij van identiteit. Weinig levenservaring, geen sterke verhalen, geen opleiding, geen macho gedrag of drang om zich te bewijzen, om zich beter te voelen dan anderen. Mijn neefje is schoon van de dingen die wij in onze maatschappij als "belangrijk" zien en heeft geen status. Toch weet iedereen hem nu al te waarderen, een gezonde jonge man, met glinsterende ogen, een geweldige lach en pure aanwezigheid. Hij dwaalt nog niet af in gedachten, in "denken te weten", in vooroordelen. Hij geniet, al is het simpelweg maar het licht dat door de wolken schijnt. Hij weet nog bijna niets, maar toch kunnen we al ongelofelijk veel van hem leren.

De kunst van het kopiëren

Als ik binnenkom, kijkt mijn neefje verschrikt op. Wie zou dat zijn? Een gevaarlijk monster? Ondertussen herkent hij waarschijnlijk mijn stem en misschien mijn verschijning wel, maar toch kijkt hij even bezorgt. Verandering! Eng! Ik begroet hem en lach hem hartelijk toe, meteen gaat hij meelachen en voelt hij zich weer op zijn gemak. Maakt hij een geluidje, dan doe ik hem na, steekt hij zijn tong uit of stopt hij zijn vingers in zijn mond, dan doe ik dat ook. Hij gaat lachen en het lijkt wel alsof hij zichzelf herkent. Communiceren is het delen van ervaringen en dat doe je het beste door elkaars gedrag te kopiëren. Een vorm van "spiegelen" die altijd herkend lijkt te worden, ook zonder aangeleerde kennis.

Kijk om je heen, vol verwondering

Mijn neefje kijkt in de eerste maanden continu om zich heen, de verwondering straalt uit zijn ogen. Ik beeld me in zijn positie in. Hij heeft nog geen gedachten, of in ieder geval nog geen gedachten zoals wij "ouderen" dat hebben. Dat kan ook niet, want hij kent nog geen taal. Sterker nog, hij moet nog een soort database ontwikkelen van objecten. Als hij naar de tafel kijkt, ziet hij de tafel met alles er op waarschijnlijk als een geheel. Soms kun je losse objecten onderscheiden doordat ze afwijken van kleur, maar als je een glazen tafel hebt, met daarop een drinkglas van hetzelfde materiaal, dan lijkt het in eerste instantie één. Pas wanneer het glas van positie veranderd of verdwijnt, kan mijn neefje zijn objecten-kennis weer uitbreiden. Dat leert ons weer fris kijken naar al dat wat simpel lijkt en waar we weinig aandacht aan schenken.

Reageren?

Heeft u een interessante toevoeging, opmerking, grammaticafout (sorry!) of bent u het absoluut niet eens met wat hier staat? Laat een berichtje achter en wellicht verwerk ik het als aanvulling onder het artikel. Ontvangt u graag een reactie, vul dan ook uw e-mailadres in (maar niet noodzakelijk).