Het geval Wagner

Friedrich Nietzsche

Misschien wat kort door de bocht, maar ik zie dit boek als een soort beschreven 'liefdesverdriet'. Nietzsche verliest het goede contact met de Wagners (dhr. & mevr.) waar hij lang een stukje geluk (en thuiskomen) leek te hebben gevonden. Voor de lezer slaan zuurheid en hardheid toe wanneer Nietzsche Wagner kritisch ontleed. Wat eerst prachtig en "hoog" was, is nu nep, lelijk en de liefde is een vorm van parasitisme. En hoe zuur het ook klinkt, Nietzsche heeft toch weer gelijk, is de ander aanbidden gezond?... Maar (werkelijke) liefde kan ook veel geven, maar wie dat zoekt, kan dit boek beter overslaan. Nietzsche gaat voor zijn liefde voor waarheid en die is soms hard.

Het hele werk van Wagner wordt tot op het bot afgebroken. In de ogen van Nietzsche is Wagner een toneelspeler die zich alleen bezighoudt met onechtheid, illusie en emotie. Terwijl Nietzsche kostte wat kost zo dicht mogelijk op "de waarheid" en eerlijkheid wil zitten en dat ziet als hoogst haalbare. (hoe lelijk, hard, pijnlijk en onwenselijk die waarheid ook kan zijn)

Toch blijft Nietzsche zichzelf en analyseert hij ook wat volgens heb de goede punten van Wagner zijn.

Re-actie!?

Heb je een interessante toevoegingen, opmerking, of gramatica of typefout gevonden? Of ben je het volledig oneens? Of wil je je waardering laten blijken? Of gewoon lekker klagen? Laat een reactie achter en eventueel voeg ik het toe aan het artikel. Als je antwoord wilt kun je je e-mailadres invoeren (maar niet verplicht).

Donatie!?

Heb je geld over en waardeer je mijn werk? Donaties zijn welkom! Het beheren (en beter maken) van deze site kost veel tijd.

1E4HuggZ8NSTW8VrGkNzkA8zZCARh9q661